«Падарожжы паднімаюць узровень гармонаў любві да Беларусі»
Ірына Радачынская, вул. Мінская:
– Мы вось толькі што з падарожжа, таму ўсё будзе пра адно. Летнія вакацыі для сябе і дачкі я вырашала правесці на лецішчы маей мамы. Гэта домік яшчэ маёй бабулі з 80х гадоў і цяпер ён адлюстроўвае тую эпоху, што робіць яго вельмі аўтэнтычным. Дзяцінства без інтернэта, як мае быць! Там мы добра пабылі, маме трохі дапамаглі. Планавалі таксама адпачыць у санаторыі на Нарачы, але планы змяніліся на аўтападарожжа па Беларусі з братавай сям’ёй. Распрацавалі цэлы план! Маршрут быў звязаны з Блакітнымі азерамі і Нараччу. На Блакітных файная экасцежка, на Нарачы можна аж яхту замовіць. Я кожны год мару далучыцца да паходаў па Блакітных азёрах з мясцовым беларускамоўным гідам, прыпынак з яешняй на вогнішчы і гарбата з тамтэйшых зёлак – шык! Але ён толькі па выходных, і гэтым разам не трапілі. Ну, значыць у наступны раз – там яшчэ шмат смачнага! А пакуль самі.
Трэкінг 4 км, яхта па Нарачы, спа сярод сосен – вось і атрымаўся сапраўдны санаторый! І ўжо па-за планам – але як жа можна было прапусціць! – Гальшанскі і Крэўскі замкі, касцёл ў Гервятах. Гэта сямейныя мясціны жонкі майго брата, яе карані з хутара каля вёскі Дунілавічы. Панскі маёнтак там быў знішчаны, але фамільныя мясціны засталіся.
Тры дні так брадзілі ды каталіся, з начоўкай у Паставах, там неблагі гатэльчык. І савецкі рэстаран, называецца «Сняданак» – літаральна машына часу! Як у нас на Люстэркавай, ці «Журавінка» з майго дзяцінства, вось такі самы вайб!
Калі наша падарожжа апісаць адным сказам – гэта азёры, замкі, касцёлы, буслы. Але адным мала, настолькі ўсё крута, уражанні ажно дымяцца з вушэй! Едзешь па дарозе і чакаеш, што дзесьці ў полі або на слупе заклёкае чырвоная дзюба, а за паваротам раптоўна з’явіцца, як Эйфелева вежа, шпіль мясцовага касцёла! Жартую, што такія падарожжы паднімаюць узровень гармонаў любві да Беларусі, але менавіта так!
«В городе огород, а на даче не сею»
Анна Василюк, ул Чонгарская:
– Всегда вас выписывала, а в этот раз в больнце лежала, так пропустила. Ну, живу недалеко, можно в редакции взять. Часто езжу в Любоничи – там родительский дом как дача. Сейчас там делаем ремонт с сыном – поклеить, покрасить. И в городе у меня частный дом, огород – а на даче не сею, тот огород дала соседу пользоваться, чтоб не зарастало.
В городе живу одна. Сейчас подруга зашла, сидим во дворе в хорошую погоду, общаемся. И сын с внуками приходят, а второй сын в России. Вообще у меня 3 внучки и внук. 11-го был день рожденья у внучки – в 9 класс идет, так на школьном базаре сама всё выберет. А 15-го у сын день рожденья. Вот им всем привет!
«Надо поработать трохи, тогда и детям можно помочь»
Василь Барашко, ул. Энергетиков:
– Работа – отдых – работа. Хоть на пенсии уже, но работаю на «Агромаше». Нужно работать – цены растут, на пенсию не нашикуешь, да и людей повсюду не хватает. Надо поработать трохи, тогда и детям можно будет помочь.
А в Броже родительский дом – тоже есть работа: огород, за домом смотреть. Крыльцо подремонтировали, теперь надо трубу печную поправить, забор. В деревне постоянно надо что-то делать. Но на отдых время остается. Работал раньше каждый день, теперь сутки через трое. Потому и перевелся, чтоб в деревню успевать. В городе отдыхаем от деревни, в деревне от города – так всё время, считай, и отдыхаем . Живем, хлеб жуем.
А жена вам передает – плохо, что подписку в редакции убрали.
