Нарадзіўся ен на Слаўгарадчыне ў сям’і настаўнікаў. Звычайны вясковы хлопец. Марыў пра лес пісьменніка. Шмат чытаў і пісаў вершы. Паступіў на аддзяленне журналістыкі ў БДУ. Пасябраваў з будучым класікам беларускай літаратуры Рыгорам Барадуліным (аўтарам знакамітых зацемак Дуліна ад Барадуліна). Потым працаваў газеце Літаратура і мастацтва, у часопісе Маладосць, нарэшце – загадчыкам аддзела часопіса Неман.
Я не збіраюся абцяжарваць вас доўгімі развагамі. Яны тут не да месца. Хачу толькі згадаць адну дэталь, якая асабіста мне ў творчасці Міхася Стральцова падаецца асабліва важнай. Гэта ен у другой палове 1950-х прыдумаў тэрмін, які характарызуе 90% сенняшніх беларусаў. І шмат што тлумачыць, пралівае святло на сучаснасць. Сенам на асфальце Стральцоў называў тых з нас, хто пераехаў з вескі ў горад, але ментальна, сэрцам застаўся ў весцы. Добра ці дрэнна тое, што беларус прывез веску ў горад? Ні тое і не другое. Я б сказаў, – гэта наша адметнасць, сеяць на Елісейскіх палях памідоры і агуркі, будаваць парнікі, нават нягледзячы на заўтрашні канец света.
